27.8.11

aslındabenbunudünyazmıştım.

Arada bir üzülüyorum.
Sebebini bilmediklerime,
En çokta kendime.
Dört gün sonra dün gece ilk kez gökyüzüne bakabildim.
Dokunsan amaçsız, boş yere ağlayabilirdim.
Sanki koca dünyanın yükü üzerimdeymiş gibi.
Mutluluğumu,sevgimi başka hayatlarla öyle çok paylaşmışım ki,
Ondan huzursuzmuşum meğer.

Lise yıllarıydı.
Hayatın belkide en zorlu zamanları..
Sabahları okula kocaman bir gülümsemeyle gittiğimde herkes şaşırırdı.
Bu enerjiyi nereden buluyorsun diye sorarlardı.
".. Sen hep mutlusundur zaten "diyen yüzler bile tanırım o yıllardan.
Şimdi görseler ne derlerdi acaba?
Düşündüğüm zaman yüzümü gülümseten anılardı evet.
Ama öyle çok tüketmişim  ki geçmişimde,
Bugünüme pek kalan olmamış galiba.
Yazık.
Henüz  yirmi yaşındayım
Ve
Asık suratlıyım.

2 yorum:

Paris in Me :) dedi ki...

bu herkeste var sanırım, aslında eskiye oranla yani büyüklerimize oranla üzerimizde çok yükte yok ama hepimiz yıllar geçtikçe asık suratlı oluyoruz sebepsiz yere.. Kendimizi motive etmenin ve yine o şaşılan gülücüklere sahip olmanın bi yolunu bbulmalıyız sanırım ..

Story dedi ki...

haklısın.
onları düşününce bencillik oluyor.
bu sebepsiz yere olan sebepleri acilen ortadan kaldırmalı.
ve tekrar o gülücükleri kazanmalı.

teşekkürler:)