yazarken kendimi tamamiyle buraya hapis ediyorum.kaçmamacasına.çünkü kendimi en çok burda bulabiliyorum.bazen susarak anlaşılmak ister insan.ben anlaşılamıyorum..bu susmaların altında vardır elbet bir sıkıntı anlatamıyorum..isimsiz notlar bırakıp kaçıyorum hayattan.kim bilebilir artık korkuyorum dünyadan.. belki anne olsaydım anlardım bende beni, herkesi,herşeyi..bu yüzden en çok annem anlıyor ya beni.hayatımdan,duruşumdan,inançlarımdan..hepsinden aynı dili konuşuyor benimle,ama sadece gözleriyle.. dinlemek;yargılamak yada anlamaktan değil,sadece beklemekten geçer yüreği..
susmak desen,oda bir tutam anlayış,çokça bekleyiş işte..
bazen tek bir kelime bile yeterken cana, bazen de sayfalar dolusu cümle az gelir canana.
..
sevgiyle.