bilmiyordum! öğretildim,ÜZGÜNÜM..

Eskiden nede güzeldi herşey, sevdiklerim vardı benim.inandıklarım,güvendiklerim vardı..

eskidendi ama işte, çok eskiden..

sevmeyi bilirdim, sevilmeye değer insanlar olduğunu düşünüp mutlu olurdum.değmezmiş! zamanla öğretildim, üzgünüm...

kalp kırmayı sevmem,hemde hiç sevmem! ama gerektiği zaman en ağırını yaparak kırabiliyormuşum. bilmiyordum! öğretildim, üzgünüm..

affetmeyi bilirdim , insanların yüzüne hatalarını çarpmak gibi bir derdim hiç olmazdı. artık yapmaya başladım,hayat işte.. bilmiyordum! öğretildim, üzgünüm..

tek başıma ayakta kalamam die düşünürdüm hep, yanımda birileri mutlaka olmalıydı.. bilmiyordum birgün yalnız, dimdik ayakta durabiliceğimi.. öğretildim, üzgünüm..

ne olursa olsun bırakamayacağım,vazegeçemeyeceğim insanları bir bir bıraktım! yalnız kalmayı öğrendiğim gibi,gerektiğinde yalnız bırakmayıda öğrendim.. bilmiyordum! öğretildim, üzgünüm..

.. yokluklarının verdiği üzüntüye,kedere dayanamam sanmıştım.. yanılmışım! insan öğreniyormuş zamanla onuda.. bilmiyordum! öğretildim, üzgünüm..

kişiliğimi ortaya koyduğumda ön plana çıkan gururum vardır benim. kırdırılmasına asla izin vermediğim! hayatıma dahil olanlarada bunu yıkamayacaklarını öğrettim. YIKAMADILAR! siz değilim,üzgünüm..

tükürdüğünü defalarca yalayan çok insan tanıdım. ama onlar gibi olamadım.. belkide bu yüzden dışlandım.yapamadım! siz değilim, üzgünüm..

üzerini çizdim dediklerim oldu.elbet kızgın anıma denk geldikleri içindi.. ama sildim dediklerimde oldu!  beni bilirsiniz, söz ağızdan birkez çıktı yae..
" SİLDİM, BİTTİNİZ! " üzgünüm..