Kaybettin!

deniz kenarına ne vakit gitsem öle sessizce oturup denizin şırıltısıyla,martıların sesine kulak vermek,o yosun kokusunu duyumsamak beni herzaman dinlendirmiştir.Kendime itiraf edemediğim, kabullenemediğim ne varsa hepsiyle denizin karşısında hesaplaşırım ben.çoğu zaman o durgunluğun verdiği duyguyla doğruyu bulurum.iyi gelir bana yani..

dün biz yine deniz kenarındaydık..

çünkü hesaplaşmamız,yüzleşmemiz gereken bazı gerçekler vardı hayatımızda.sığındık yine dalgaların koynuna.. oda hiç itiraz etmeden kucakladı ikimizi,dinledi sorgulamadan.sadece dinledi.. göz yaşı ve hüzün birbirine karıştı.bir süre konuşmayıp sustuk.ama cümleler istemeden dilimizden dökülüyor,bize karşı geliyordu.kendi bedenimiz bile iflasın eşiğindeydi.yapabileceğimiz hiçbirşey kalmamıştı çünkü.beklentilerimiz yok, ancak ummadığımız anda başımıza gelen çok şey vardı..hayat ve insanlar bu kadar mı bencil olabilirdi?

tükendiğimiz anlaşılmıyormuydu? attığımız her bir adımdaki çığlık duyulmuyormuydu?

yavaş yavaş koptuğumuz yaşam denilen alan, hergün dahada dar gelmeye başlamıştı..

ama bundan ne onun,ne de başkasının haberi yoktu..olamazdıda zaten..

tek gecelik bir zevk uğruna, heba ettiği bir can vardı ortada..

 yaşattığı acı unutulamazdı,affedilemezdi.. herşeyim olan gururumu hiçe saymama sebep olamazdı..

sayamadım zaten, saymamda! yıllar geçsede değişmeyecek bir yaraydı benim için..

..seni kaybediceğimi biliyorum.. demiştin.

evet, en azından bunu sana öğretebilmiş olmam,beni tanıyabilmiş olmanda birşeydi..

doğru bildin,

kaybettin.!

uzaktasın..belki başka kollardasın,kimbilir kimlerin koynundasın!

yorgunum,
çok yorgunum, artık aşktan..
sensiz baştan başlamam,kendimi kandırmam..!