Yaklaşık 1 ay 1 haftadır kalemim, kağıdım ve sizlerden uzaktaydım. Birçok şeyin üst üste gelmesiyle birlikte, günlerin kovalayıp benimse kaçmaya çalıştığım zor ve uzun bir dönemdi. Nerden başlayıp kendimi ne derece ifade edebilirim bilmiyorum.Ama buranın sıcaklığını, sizlerin o güzel dostluğunuzu çok çok özledim..
Gelelim bu zaman dilimi içerisinde yaşadıklarıma..
Öncelikli olarak Mayıs ayının sonlarında finallerin başlayacak olması ve otomatikman sıkıntılı yoğun bir döneme merhaba diyeceğim günler gelmek üzeriydi. Aynı dönem içerisinde annemin rahatsızlığı üzerine doktora gidişlerimiz tahlillerinin yapılması falan beni zaten olumsuz olarak etkiliyordu. İlk olarak gittiğimiz hastane bir devlet hastanesiydi. Annemi götürdüğümde kontrollerinden sonra ağrılarına göre tahlil istendi.neyse vakit geçirmeden gerekli görülen tahlillerinin hepsini yaptırdık.ve sonuçları temiz çıktı. Ağrı kesiciler ve birtakım ilaçlar verildi kullandığında ağrısının geçiceği başka bir sorun olmadığı görüldü. Sevindik eve geldik. Yaklaşık 2 hafta kadar bir zaman geçti ama ağrıları geçiceği yerde sıklaşmaya başladı.bununla beraber kötü bir şey mi var diye psikolojisinin bozulmasıysa kdv si gibi bişey oldu.Çok geçmeden ertesi gün bütün itirazlarına rağmen annemi başka özel bir hastaneye götürdük.gittiğimiz doktor ailemizi tanıyan bilindik bir doktordu. Birde o tahliller istedi.tahliller yapıldı sonuçlarını aldık ve aynı gün içerisinde doktor acilen ameliyat dedi! Tabi hepimizde bir şaşkınlık,korkuyla birlikte panikle daha önce gittiğimiz hastaneyi ve sonuçlarda herhangi bir şey görülmediğini anlattık. Doktor kimbilir nasıl baktılar ettiler diye sitem etti. Ve annemin safra kesesinin çok büyümüş olduğunu eğer birgün daha beklenirse kana karışıp hastayı çok daha çıkılmaz yollara sürükleyebileceğini söyledi.Hastaneye Apar topar gelişimiz, sıkıntı ve moral bozukluğu annemin ameliyata girişiyle hızla devam etti.Biran insanı içine çeken kaybetme korkusu,ona duyduğun sevginin büyüklüğü,ve beraberinde yüreğimin tam üstüne oturan karmaşık duyguları anlatamıyorum.ilk kez onu bir sedye de korku dolu gözlerle atrafına bakarken görmüştüm.
İşte ozaman canımın nasıl yandığını hissetmek zor olmadı. Ameliyat bitiminde doktorunun ameliyatın güzel geçtiğini ve iyi olduğunu,olucağını söylediğinde yaşadığımız sevinçse görülmeye değerdi. Can işte yanmaya görsün….
Zoru atlattık derken asıl zorun ameliyat sonrası sürecin olduğunu öğrenmemiz geç olmadı.Annem çok şanslıydı. O kadar çok seviliyordu ki hastane odası hiç boş kalmadı. Dostlarım… kardeşlerimde benimleydi ogün..
Hani boşa demez ya insan dostuna dostum diye.. bilirsin ona sırtını korkmadan yaslayabilceğini,güvenebileceğini..
Hiç yalnız bırakmadılar hiç..
Annemin başında sabahlara kadar hastane köşelerinde benimle kalan,yorgun düştüğümde gözünü kırpmadan annemi bekleyen, çorbasını içiren, ordan oraya koşturan,ailemin benden ayırmadığı dostum vardı..
..
Hastane sürecini de geçtikten sonra evimize geldik. Geldik ama bütün yük annemden bana geçmişti. Gelen misafirler,evin temizliği, alışverişi, koşuşturmacası , doktor kontrolleri, uykusuzluk ,başlayan finaller ve hiçbirine çalışamama durumu derken story yorgun düştü. Neyse 2 hafta sonra finalleri bitirdik tam oh dicez bu sefer ankaradan teyzemler geldi.kendisi çalıştığı için annem ameliyat olduğunda gelememişti.onların gelmesiyle birlikte yaklaşık 2 haftada öyle bir koşuşturmacayla geçti.
Onlar gitti.hemen ardından yarım kalan birkaç şey vardı onları tamamladık.
Sağolsun Giz’m aramış.telefonum kapalıydı.sonra mesajını gördüm merak etmişler Rory’m le.
Canlar..J
Çok mutlu oldum.merak edildiğini bilmek bile insana iyi gelebiliyormuşJ
Seviyorum sizi<3
Şimdilik benden bu kadar.Ama Daha anlatıcaklarım varJ
Hepinizi öpüyorum..
