answer

elden geleni yapmakla,yapmamak arasında nasıl bir fark vardır ki ben bunu göremez oldum.İnsan olmak ne kadarda zormuş şu memlekette.Etrafında onca insan dışı varlık yaşarken..gün gelip insanlık yapmayı bizlerdende unutanlar olursa şaşırmayacağım artık.aşağı tükürsende yukarı tükürsende hatta gidip elalemin suratınada tükürsen hiçbirşey olmamış gibi davranabiliyorlar.vayy be! demek alışkanlık oldu dilimde sanırım.soru sorupta alamadığımız onca cevaptan sonra neden ısrarla soru sormaya devam ederiz kendimize bilmem.ne gerek var sanki.aman boş yere bunaltmak kendini işte.bırakalımda birazda cevap çoğunluğu olsun dünyada.

11:11

yazarken kendimi tamamiyle buraya hapis ediyorum.kaçmamacasına.çünkü kendimi en çok burda bulabiliyorum.bazen susarak anlaşılmak ister insan.ben anlaşılamıyorum..bu susmaların altında vardır elbet bir sıkıntı anlatamıyorum..isimsiz notlar bırakıp kaçıyorum hayattan.kim bilebilir artık korkuyorum dünyadan.. belki anne olsaydım anlardım bende beni, herkesi,herşeyi..bu yüzden en çok annem anlıyor ya beni.hayatımdan,duruşumdan,inançlarımdan..hepsinden aynı dili konuşuyor benimle,ama sadece gözleriyle.. dinlemek;yargılamak yada anlamaktan değil,sadece beklemekten geçer yüreği..
susmak desen,oda bir tutam anlayış,çokça bekleyiş işte..
bazen tek bir kelime bile yeterken cana, bazen de sayfalar dolusu cümle az gelir canana.
..

sevgiyle.

severken ağlar mı ki insan,
yada ağlarken mi sever aslında..

ÖdüL

Deep'ten gelen bu güzel Ödül için kendisine tekrar Teşekkür Ederim.Pek bir mutlu oldum :)) Benim Ödülüm Tüm Blogger Arkadaşlarıma gelsin..

Herkese Sevgiler.
(:

saklıydın.

Yetti, güzeldi.

Ama bitti.

Güldüğü zaman açan gülleri soldu,

Çiçeklerin kökü çoktan kurudu.

İçimdeki dünya açmaz,yapraklar gün be gün dökülür oldu.

Aylar Mevsimlere eş olurken,yıllar olanı da götürdü.

Sonbahar hükmünü sürdürürken,yazlar kara kışa büründü.

Olanlar oldu,

Sevgililer dağıldı,büküldü.

Kırgın sözcükler hayatlarındaki ilkliğini korurken,

Onlar çoktan yola koyuldu.

Ve geçmiş hesaplar hep açık bulundu..

uzun zamandır okadar sıkkınım ki.herşeyden soğudum. insanlardan,çevremden,yazma isteğimden hatta kendi kurduğum cümlelerden bile.. nereye elimi atsam saçma,nereye dokunsam binbir dolap.anlatmazken kıymetli,konuşunca kaçan insanlar tanıdım nekadar tuhaftılar.baydılar.bir süredir kaçkınım,dolanbaçlıyım.ruh halim bir gidiyor bir geliyor.bahar ayı beni feci vurdu anlayacağın.geri gelicem ama mutlaka dönücem..

beni mutlu etmeyen ne varsa bırakıyorum yavaş yavaş..sıyrılıyorum hayatın zalim esaretinden.sevdiklerim varsa mutlu oluyorum ben,huzurum yerindeyse mutlu oluyorum.bu yüzden hep düşüp düşüp kalkıyorum ya zaten.benim kadar ayağı takılan yoktur heralde çere çöpe.sen ittikçe üstüne üstüne gelir çöpten saydıkların.sonra bir bakarsın yokolup gitmişsin.aynada gördüğün senden farklı başka birisi..ozaman anlarsın ki yanlış birşeyler var ortada.son hız düzeltmeye çalışır didinir durursun.bunu eline yüzüne bulaştırmadan başarabilirsen şanslısın.

..
özgürüm diyebiliyorsan, tamda karşında duran çehre seninkisi.
..ama hala bekliyorsan mutsuzluğunla bir köşede geç kalmadan geri dön! inan elinden tutan birileri mutlaka olucaktır.
..
kimseyi sevemiyorum deme,anlatma durduk yere sus kalsın.zaten bunu herkes biliyor.
sevicem de. bugünler,yarınlar hep senin olsun.
olmaz deyip kestirip atma,önce bir düşün..
biraz ağla,biraz üşü,ellerin donsun hatta.
..ama sevmeyi dene.
dene ki,
sevilesin.